8. Jak skrzywdzić kobietę?

Ta sytuacja, którą opiszę nie była pierwszą i ostatnią sprawą tego typu.

Kiedy zakładałam tego bloga, zrobiłam sobie listę tematów, na które chciałabym pisać. No i tak sobie już chciałam pisać na jeden z nich, kiedy do głowy wpadł mi inny- NOWY. Wybraliśmy się z mężem i córką na weekendowy wyjazd do mojej rodziny oddalonej o ok. 400km od nas. Laura ma już dwa miesiące, więc postanowiliśmy, że powinna poznać resztę mojej rodziny i pobyć sobie w prawdziwym wiejskim klimacie. Na jednym ze spędów zaistniała pewna sytuacja, która zmusiła mnie do napisania tego wpisu. Robię to po to, aby wyrzucić z siebie negatywne uczucia.

Wiecie jak to jest z pijanymi ludźmi? Oni zawsze gadają głupoty, a w tym wszystkim są szczerzy do bólu. Nigdy nie wiedzą gdzie jest granica tej ich, pożal się Boże, szczerości i nie znają momentu ugryzienia się w język. Wyłącza im się zdrowy rozsądek i jakakolwiek empatia do drugiego człowieka.

Jestem dwa miesiące po porodzie i urodziłam przez cesarskie cięcie. To nie tylko poród, ale również jedna z poważniejszych operacji, którą przechodzą kobiety. To przecięcie powłok brzusznych i macicy, a następnie ich zaszycie. Rana z zewnątrz może wyglądać na zagojoną, ale w środku wciąż mogą być szwy, które prędzej czy później się rozpuszczą. Piszę to tutaj dlatego, że mężczyźni o tym zapominają lub po prostu tego nie wiedzą. Oczywiście nie wszyscy, ale znakomita ich większość. Wracając do meritum. W ciąży przytyłam mniej niż 10kg, ale ciało wyglądało jakbym przybrała ponad 20kg. Po porodzie nie mam ciała modelki i jak wiadomo powinnam poczekać z próbą zrzucenia zbędnego ciała co najmniej sześć miesięcy.

Właśnie tego dnia usłyszałam powiedziane prosto z mostu „Nie powinnaś dużo jeść, bo tu i ówdzie jest ciebie za dużo” (chodź i tak gorsze jest „no cześć grubasku”). Co mogłam sobie pomyśleć? Moja obecna waga jest moją zmorą, słabym punktem w głowie, który wrył się w nią na dobre. Nabawiłam się kompleksów. Byłam instruktorką Zumby… Ważyłam 49 kilogramów… Teraz już tyle nie ważę i prędko nie będę. Ale wierzcie mi drodzy dżentelmeni, że bardzo bym chciała.

Męczą mnie sytuacje, kiedy ludzie ustępują mi miejsce w tramwaju, bo szkoda im patrzeć na stojącą ciężarną. Męczą mnie chwile, kiedy w sklepie kasjerki przepuszczają mnie jako pierwszą, bo przecież ciężarna nie będzie stała w kolejce. To miłe z ich strony, ale ja już nie jestem w ciąży. Może kiedyś by mnie to śmieszyło, w końcu to obcy ludzie. Nie wiedzą, bo nie było ze mną dziecka. Niestety tego dnia, przy stole siedziałam z dzieckiem. To dziecko jest malutkie, więc logiczne jest to, że jeszcze nie doszłam do siebie.

Drodzy mężczyźni, bo tu dobitnie zwracam się do was. Szanujcie kobiety, które rodzą dzieci. Nie próbujcie ich ranić. Pomyślcie, bo może ta kobieta ma depresję, może ma kompleksy, może chciałaby się ruszać, ale nie może.

Ja bardzo kocham swoje dziecko i nie obwiniam jej za to, że teraz wyglądam jak wyglądam. Chęć posiadania dziecka była okropnie wielka. Po porodzie nadal mam lustra w domu i wiem, że nie wyglądam apetycznie. Nie rozumiem ludzi, którzy na siłę próbują mi o tym przypomnieć. Tak jak pisałam na początku, ta sytuacja nie była jedyna. Myślałam, że tylko ludzie pod wpływem alkoholu tak mają, ale się myliłam.

Bardzo chciałam, aby ten wspólnie spędzony weekend był miły. Niestety nabawiłam się jeszcze większych kompleksów na punkcie mojej wagi. Na samą myśl mam ochotę płakać. Natomiast przypomniał mi się film Krzysztofa Gonciarza „Krok pierwszy”. Dzięki tej sytuacji, dostałam moralnego kopa i sama zaczynam swój krok pierwszy. Zacznę od serdecznego pozdrowienia środkowym palcem, następnie przejdę do jedzenia zdrowo i powrotu do ćwiczeń… natychmiastowo.

Pozdrawiam,

Mocno nieidealna i gruba… DO CZASU ;)