5. Niepotrzebnych rad kilka.

Znacie takich ludzi, którzy za wszelką cenę chcą nam doradzać? Czasem jest to doradzanie z chęci pomocy, a czasem „ja ci doradzę, bo ja wiem lepiej”. Jestem osobą, która nie lubi, kiedy ktoś chce mi doradzić. Bez względu z jakiego powodu. Wychodzę z założenia, że skoro posiadam dziecko, to powinnam je wychować tak, jak podpowiada mi serce i rozum (Ewentualnie mąż. W końcu, to też jego dziecko.). Nie mówię tu oczywiście o osobach, którym zaufałam np. nasza położna lub doktor rodzinna, ponieważ uważam, że lepsze trafić nam się nie mogły. Co z tego, że ja nie ulegam temu co ludzie nazywają „doradzaniem”, ale najczęściej dają się namówić właśnie młode matki. Wiecie pierwsze dziecko, brak doświadczenia i chęć czerpania wiedzy od doświadczonych, czyli nasze mamy, babcie lub ciocie. Nie mówię tu, że w ogóle nie powinniśmy ich słuchać, ale filtrujmy te informacje z głową. Nie możemy słuchać wszystkiego co się tylko da, bo czasami może się to skończyć gorzej, niż dana osoba miała zamiar.

Po pierwsze: Ubierz, bo zmarznie!

Laura urodziła się w środku czerwca. Czerwiec to lato. Ja wiem, że pogoda nie jest adekwatna do pory roku, ale zdarzają się naprawdę upalne dni. Jeżeli faktycznie zdarzy się chłodniejszy dzień, to dostosowuję ubiór do temperatury. Natomiast jeśli słońce grzeje bezlitośnie, to grzechem byłoby założyć dziecku czapkę lub skarpetki. Ostatnio wybraliśmy się na rodzinne spotkanie. Nigdy nie sądziłam, że w jednym dniu usłyszę „Załóż jej skarpetki! Ma lodowate nóżki!” setki razy. Wszystko byłoby ok, gdyby nie fakt, że:
a) temperaturę dziecka sprawdzam pomiędzy łopatkami i na karku,
b) za oknem były 32 stopnie,
c) nogi były ciepłe.

Ja rozumiem, każdy martwi się o najmłodsze dziecko w rodzinie, ale zachowajmy zdrowy rozum. Ja i tak miałam wyrzuty sumienia, że miała na sobie body na krótki rękaw. Najczęściej w domu leży w samej pieluszce, a i tak zmagamy się z potówkami.
Jeszcze lepiej brzmi „zamknijcie okno, bo będzie jej zimno”.
Jedna sprawa- Większą krzywdą będzie zadusić się w mieszkaniu, w którym jest gorąco jak w piekle.

Nie popadajmy w paranoje, bo dziecko to też człowiek i potrzebuje do życia tlenu.

Po drugie: Wścibscy obcy ludzie.

Przyznaję się bez bicia- Jeszcze nie mam prawa jazdy, ale naprawiam ten błąd i już wkrótce nie będę musiała się tłumaczyć przed innymi użytkownikami komunikacji miejskiej. Ostatnio stałam się wielbicielką chustowania dziecka. Jeśli chcę wyjść gdzieś bez wózka, to chusta ratuje mi życie. Postanowiłam wybrać się do pradziadka Laury. Z mojego domu na jego osiedle muszę dostać się tam tramwajem i autobusem, a podróż trwa około 40 minut z oczekiwaniem na przesiadki. Pomyślałam, że zapakowanie rzeczy w torbę i dziecka w chustę jest najlepszym wyjściem, bo nie będę musiała na słońcu czekać na autobus niskopodłogowy. Poza tym w godzinach szczytu jeździ mnóstwo ludzi i weź ty się człowieku załaduj wózkiem do środka. To graniczy z cudem.

Tego dnia ubrałam córkę w cienkie body na krótki rękaw i cieniutką czapeczkę, aby uchronić jej główkę przed słońcem, a uszy przed ewentualnym wiatrem. Czekając na przystanku podeszła do mnie starsza pani i zaczęła swój wywód. Oczywiście tak prosto z mostu, bez żadnego przywitania. „Jaki piękny maluszek. Nie za malutka na podróż tramwajem? Czemu ma gołe nóżki? Zmarznie! Dobrze, że chociaż ma czapeczkę, ale ja to bym dała o wiele cieplejszą. Ta chusta, to chyba niezdrowa! Lekarz to widział? W tramwaju są zarazki! Daleko jedziecie?” Dobrze, że wysiadłam na następnym przystanku.

To nie jest odosobniony przypadek. Szkoda, że nie podchodzą do mnie jak karmię na mieście butelką. To miło, że te panie są takie empatyczne i najchętniej wsadziłyby dzieci w śpiwór, ale lepiej jest zwracać uwagę na sytuacje, kiedy dzieje się krzywda. Czy już mówiłam, że zmagamy się z potówkami? No!

Po trzecie: Nie noś, bo przyzwyczaisz!

Kocham moją mamę… Naprawdę ją kocham! Wiem, że miała ze mną piekło, bo musiała ciągle nosić mnie na rękach, ale czy każde moje wzięcie dziecka na ręce musi komentować tym cudownym zdaniem? Jeżeli moja córka płacze, to ewidentnie jej coś dolega lub po prostu mnie potrzebuje. Korzystam z tego, że chce się tulić, bo wiem, że pewnego dnia powie mi, że to „siara przytulać się do mamy”.

Młoda ciągle walczy z bólem brzuszka i wzdęciami, a każde gazy kończą się płaczem. Aby jej ulżyć poza kropelkami, po prostu ją przytulam i zazwyczaj płacz się kończy. Co wtedy słyszę? „Widzisz!? Już nauczyłaś. Teraz noś.” A będę nosić! Po to mam chustę.

Po czwarte: Nie mocz uszu w kąpieli.

Tu nie będę się jakoś mocno rozpisywać. Wiemy, że nie można czyścić uszu patyczkami w żadnym przypadku. Patyczki są po to, aby wyczyścić ucho tylko w okolicach małżowiny, a co ze środkiem? Mamy pozwolić, aby uszy zatkały się od woskowiny? Chcemy aby dziecko nam ogłuchło i już nigdy nie usłyszała z ust matki „Dom to nie hotel!” lub „Uczysz się dla siebie, a nie dla mnie”?
Nasza położna na szkole rodzenia powiedziała nam jedna mądrą rzecz: „Dziecko to nie piesek! Uszy możemy, a nawet musimy zamoczyć.” Wiecie czemu? Bo woda rozpuści woskowinę i sprawi, że brudek z ucha sam wychodzi na wierzch.

Na dziś to by było na tyle. Jest tego tyle, że mogłabym wydać na ten temat książkę.

 A wy? Czy ktoś wam też dawał błyskotliwe rady? Jakie? Słuchałyście się ich czy wpuszczałyście jednym uchem, a drugim uciekało?